NACIONALNI BIOETIČKI SAVETI U EVROPI

Apstrakt

Veliki broj ljudi u centralnoj Evropi doživljava bioetiku kao nešto što je uvezenoiz Sjedinjenih Američkih Država. Ipak, ovaj je utisak višestruko pogrešan. Kada je Bil Klintonodlučio da na federalnom nivou osnuje stalni komitet za polje bioetike, u stvari je pratio trenduspostavljen od strane Švedske, Danske, Luksemburga, Italije, Norveške, Portugalije, Slovenijei Belgije. Zapravo, Francuska je prva država koja je preduzela takav korak. Prednost stalnogsavetodavnog tela nad ad hoc komitetima ogleda se u tome što može raspravljati o većem brojupitanja, ima šire mogućnosti za nezavisno istraživanje specifi čnih problema i može biti konsultovanone samo od strane vladajućih struktura, već i privatnih lica i organizacija. Ipak, širi obuhvatistraživanih problema i značajniji autoritet stalnog tela čine zadatak obezbeđenja stručnosti ipluraliteta zahtevnijim. Stoga je većina evropskih država učinila napor ka postavljanju čvrstihtemeljnih pravila, najčešće kroz zakonodavstvo. U velikom broju slučajeva, članovi stalnih komitetamoraju biti imenovani od strane različitih vladinih tela, ali isto tako i od istraživačkih iobrazovnih struktura; u drugim slučajevima, poput Norveške ili Italije, pluralitet se nastoji ostvaritiputem defi nisanja disciplina i fi lozofskih pozicija koje mogu biti uzete u razmatranje.

Rad ispituje ulogu nacionalnih etičkih tela između “akademske” i “birokratske” bioetike, kaoi između fi lozofske analize, javne debate i učešća i političkog odlučivanja.