FINKOV DIONIS

Apstrakt

Posebnost odnosa prema tradiciji filozofije kod Eugena Finka sastoji se u dva odbijanja, u dve negacije. One su sadržane u naizgled jednostavnim uvidima da nema samorazumljivog odnosa prema početku filozofije, kao što nema ni nužnog prelaza od početka ka onome što je početkom omogućeno. Namera ovog članka je da polazeći od te dve ideje međusobno sučeli Finkovo tumačenje geneze i specifičnosti antičke filozofije u kontekstu obnavljanja tragičke mudrosti, odnosno dioniske istine. U tom horizontu biće osvetljena i konstitucija Finkove vlastite filozofske pozicije, sabrane oko ideje meontičkog paradoksa. Podsećanja radi, meontika označava filozofski zahvat s one strane bića. Apsolutna subjektivnost prema Finku se ne može iscrpeti ontičkim kategorijama, ona se ne ograničava onim postojećim i vidljivim. Biti apsolutan znači obuhvatiti ujedno i ono što jeste i ono što nije, i biće i nebiće. Time fenomenologija nužno prestaje da funkcioniše kao deskripcija svesti o bilo čemu. Varijacija više nije dovoljna. Naočigled meontičnog, fenomenološka deskripcija ukida samu sebe, jer se odvažuje na opisivanje neopisivog i prikaz nepostojećeg, pa time postaje spekulacija apsoluta.