NIČEOVO SHVATANJE PLESA I TELA U SVETLU SAVREMENIH PLESNIH I TELESNO ORIJENTISANIH PSIHOTERAPIJA
Glavni sadržaj članka
Apstrakt
Niče na više mesta piše o plesu i telu na izuzetno afirmativan način. Ples je zaNičea metafora za vrhovnu prirodu stvarnosti i numinozno, ali i konkretna otelovljena praksakoju odlikuju lakoća, kreativnost i ekstatičko sjedinjenje čoveka sa prirodom i drugim ljudima.U ovim odlikama sadržan je i terapijski i autopoietički karakter plesa. U članku pokazujemokako Ničeova metafora plesa korespondira sa poimanjem prirode stvarnosti u savremenoj nauci i uspostavljamo vezu ekspresivnog, dionzijskog plesa sa nastankom modernog plesa početkom dvadesetog veka koji je bio preduslov za nastanak plesnih terapija.
Ničeova afirmacija tela i telesnosti ide dalje od pokušaja njihove rehabilitacije posle dugeistorije religiozno utemeljenog neprijateljstva prema telu. Telo kao totalitet ima za Ničea ontološkii metodološki primat u odnosu na duh ili dušu. No on telo uglavnom ne sagledava u,za njegovo vreme dominantnom, kartezijanskom konceptualnom okviru. Ničea vidimo pre kaopreteču shvatanja koja je kasnije razvila fenomenologija telesnosti u filozofiji, kao i fenomenološkii telesno orijentisani psihoterapijski modaliteti, te organizmička i somatska psihologija i holistička, salutogenetička medicina.
Ničeovo veličanje plesa i tela sagledavamo u svetlu njegove pobune protiv hriščanstva kaometafizike i forme života i njegovog divljenja prema predsokratovskoj grčkoj kulturi i njenim dionizijskim kvalitetima.